کد مطلب:313642 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:174
زخم محل عمل، به طور معجزه آسایی بهبود یافت
حجةالاسلام آقای شیخ محمد متمسكی از حوزه ی علمیه ی قم، طی یادداشتی چنین نوشته اند:
پدرم، آقای شیخ هادی بروجردی، كه از قدمای حوزه ی علمیه ی قم و از شاگردان مرحوم حاج شیخ عبدالكریم حائری «اعلی الله مقامه» می باشد، در سنه ی 1341 شمسی مبتلا به پرستات (حبس البول) گردیده نیاز به عمل جراحی پیدا كرد و در بیمارستان بازرگانان تهران بستری گردید و دكتری به نام دكتر سركیسیان ایشان را عمل كرد. یك هفته بعد از عمل، بخیه ها را كشید و ایشان از بیمارستان مرخص شدند و به قم آمدند و در خانه به استراحت پرداختند، ولی جای بخیه ها چرك كرد و از محل عمل، خون و ادرار خارج گشت. هر چه مداوا و پانسمان می كردند فایده نداشت و باز از محل عمل، بول و خون و جراحت خارج می شد. این جریان تا سه ماه ادامه داشت، به طوری كه ایشان خانه نشین گشته و از درس و بحث و مسجد محروم شدند. ماه محرم رسید و بنده برای تبلیغ مسافرت كردم. روز چهاردهم محرم بود كه از سفر تبلیغ برگشتم، دیدم ایشان كاملا سالم و برای اقامه ی نماز به مسجد می روند. پرسیدم: خوب شدید؟
فرمودند: آری!
پرسیدم: چگونه؟!
فرمودند: ابوالفضل العباس علیه السلام مرا شفا داد!
پرسیدم: چطور توسل پیدا كردید؟
فرمودند: عصر روز تاسوعا بود، تمام اعضای خانواده به روضه رفته بودند و من یكه و تنها داخل خانه بستری بودم. خیلی افسوس می خوردم كه از درس و بحث و مسجد افتاده و خانه نشین شده ام. خیلی غمناك و متأثر بودم. یك وقت متوجه شدم كه امروز روز تاسوعا و متعلق به اباالفضل العباس علیه السلام است. گفتم خوب است متوسل به آن حضرت بشوم. خلاصه با دلی شكسته و چشمی گریان، ختم «یا كاشف الكرب...» را شروع كردم و 133 مرتبه آن را گفتم، به طور معجزه آسایی زخم محل عمل، التیام پیدا كرد و دیگر از خون و جراحت اثری نماند. رفتم حمام خودم را تطهیر كردم و به مسجد رفتم، و الحمدلله شفا گرفتم.
[ صفحه 470]
پدرم، آقای شیخ هادی بروجردی، كه از قدمای حوزه ی علمیه ی قم و از شاگردان مرحوم حاج شیخ عبدالكریم حائری «اعلی الله مقامه» می باشد، در سنه ی 1341 شمسی مبتلا به پرستات (حبس البول) گردیده نیاز به عمل جراحی پیدا كرد و در بیمارستان بازرگانان تهران بستری گردید و دكتری به نام دكتر سركیسیان ایشان را عمل كرد. یك هفته بعد از عمل، بخیه ها را كشید و ایشان از بیمارستان مرخص شدند و به قم آمدند و در خانه به استراحت پرداختند، ولی جای بخیه ها چرك كرد و از محل عمل، خون و ادرار خارج گشت. هر چه مداوا و پانسمان می كردند فایده نداشت و باز از محل عمل، بول و خون و جراحت خارج می شد. این جریان تا سه ماه ادامه داشت، به طوری كه ایشان خانه نشین گشته و از درس و بحث و مسجد محروم شدند. ماه محرم رسید و بنده برای تبلیغ مسافرت كردم. روز چهاردهم محرم بود كه از سفر تبلیغ برگشتم، دیدم ایشان كاملا سالم و برای اقامه ی نماز به مسجد می روند. پرسیدم: خوب شدید؟
فرمودند: آری!
پرسیدم: چگونه؟!
فرمودند: ابوالفضل العباس علیه السلام مرا شفا داد!
پرسیدم: چطور توسل پیدا كردید؟
فرمودند: عصر روز تاسوعا بود، تمام اعضای خانواده به روضه رفته بودند و من یكه و تنها داخل خانه بستری بودم. خیلی افسوس می خوردم كه از درس و بحث و مسجد افتاده و خانه نشین شده ام. خیلی غمناك و متأثر بودم. یك وقت متوجه شدم كه امروز روز تاسوعا و متعلق به اباالفضل العباس علیه السلام است. گفتم خوب است متوسل به آن حضرت بشوم. خلاصه با دلی شكسته و چشمی گریان، ختم «یا كاشف الكرب...» را شروع كردم و 133 مرتبه آن را گفتم، به طور معجزه آسایی زخم محل عمل، التیام پیدا كرد و دیگر از خون و جراحت اثری نماند. رفتم حمام خودم را تطهیر كردم و به مسجد رفتم، و الحمدلله شفا گرفتم.
[ صفحه 470]